کاشت لنز درون چشمی

عینک، لنز ار راه های سنتی است که مبتلایان به عیوب انکساری می توانند بدینوسیله مشکلات انکسار خود را بهبود ببخشند. عده ای هم به فکر آنند تا با روش های نوین مثل لیزیک، لاسک، فمتولیزیک، اسمایل و … برای همیشه عینک را کنار بگذارند ولی بدلیل پایین بودن ضخامت قرنیه یا ابتلا به قوز قرنیه از انجام این عمل عاجزند.
امروزه می توان با استفاده از تکنیک کاشت لنز درون چشمی بدون خارج کردن عدسی بیمار برای اصلاح نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم شدید اقدام کرد. تفاوت این روش با قراردادن لنز داخل چشمی در حین عمل آب مروارید این است که در روش اول لنز یا عدسی طبیعی چشم دست نخورده باقی می ماند و تنها یک لنز اضافی در جلوی آن قرار می گیرد ولی در عمل عادی آب مروارید، عدسی اصلی چشم برداشته و جای آن عدسی مصنوعی قرار داده می شود. به همین دلیل در عمل لنز داخل چشمی فرد قادر به تطابق و مطالعه نزدیک علاوه بر دید دور خواهد بود ولی در عمل دوم قدرت تطابق نخواهد داشت. برای این منظور باید عدسی های دوکانونی تجویز شود.
البته این روش در شماره های کم جایگزین مناسبی برای عمل لیزیک یا لاسک نمی باشد ولی برای شماره های بالاتر بهتر است مورد توجه قرار گیرد.
دید بهتر از ۲۰/۴۰ در ۹۷ درصد افراد قابل انتظار است که با استفاده از عینک این میزان به ۱۰۰ درصد افزایش می یابد؛ متوسط دید بعد از عمل نیز ۲۰/۳۰ است.

از مزایای این روش می توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱) قدرت اصلاح نزدیک بینی تا درجات بالا
۲) دقت بالاتر در اصلاح عیب انکساری در شماره های بسیار بالا نسبت به روش های لیزری
۳) قابل برگشت بودن عمل با برداشتن لنز
۴) عدم تغییر در کیفیت قرنیه
۵) عدم وابستگی به تجهیزات پیچیده حین عمل جراحی
۶) بهبود کیفیت دید در مقایسه با عینک
۷) قابل استفاده در قرنیه های نازک
۸) عدم ابتلا به خشکی چشم
عوارض شایع و احتمالی
– آسیب به اندوتلیوم قرنیه و از دست رفتن شفافیت آن: به نظر می رسد که این آسیب بیش از سایر اعمال انجام شده بر روی قرنیه نباشد.
– ایجاد گلوکوم یا آب سیاه: با توجه به اینکه افراد نزدیک بین استعداد بیشتری برای پیدایش آب سیاه دارند، باید در انتخاب بیمار دقت شود. در مطالعات فعلی بعد از ۳ سال تفاوت خاصی در افراد عمل شده برای ایجاد آب سیاه مشاهده نشده است.
– ایجاد کاتاراکت یا آب مروارید: با وجودی که در طی مطالعات انجام شده و به روز کاتاراکت کمتر از ۲-۱ % گزارش شده است ولی به سال های بیشتری برای اثبات این موضوع نیاز است.
– در مرکز قرار نگرفتن لنز: اگر مرکز لنز با محور بینایی بیمار در یک راستا قرار نگیرد این احتمال به وجود می آید که عیب انکساری بیمار کاملاً مرتفع نشود یا آستیگماتیسم ایجاد شود؛ این عارضه در مواردی رخ می دهد که اختلاف فاصله بیش از ۲۵/۰ تا ۵۰/۰ میلی متر باشد.
– دوره نقاهت طولانی: در مواردی که نیاز به بخیه دارد بهبودی کامل به سپری شدن چند هفته تا چند ماه نیاز دارد.